Mapapansin Kahit Hindi Pansinin

It’s hard to go with the flow of human interaction if you think something is wrong with what you will say.

Ang pagiging mangmang mo sa kung paano ‘yon gawin ang isa sa dahilan kung bakit ganyan ang pakiramdam.

The performance you give is directly proportional to the confidence you have in delivering your thoughts to others.

Mga dati mong naranasan ay malaking bagay sa kung ano ang normal sa’yo.

It’s the same reason why people with great confidence in themselves are quite naturally good at interacting with others.

Ang ideya na pekein mo hanggang maging totoo ay hindi makakalimutan, pero hindi pa rin mapipigilan lumabas ang ugaling nakatatak na sa boto mo sa pwede mong ipakita.

Siguro dahil sa karasanan kong magbenta sa mga taong hindi ko kilala (sa sulat man o sa salita), naging normal na sa’kin ang pakikipag-usap at nakakatamad na minsan.

Don't get me wrong; I know others are more skilled than I am in this area.

Napansin ko lang ito kamakailan kahit alam kong hindi makakaramdam ng pagkayamot ang isang tao kung hindi naranasan ang ibang emosyon tulad ng saya.

The vivid memory I have in training myself on this is when I was in college and my classmates at that time participated in a national competition where, besides creating an innovative software, it should also be well presented, explaining its business sense to the judges and audiences.

Ang guro ko sa oras na ‘yon ay sinanay kami hanggang sa araw bago ang huling pagtatanghal kung saan madaling araw na kami natulog para lang mapulido ang tatlong minutong pagpapakila sa gawa namin.

It taught me how confidence is natural to well-prepared people, as the fear of being in front of a large audience is converted into excitement.

Ginamit ko ‘yong mga natutunan ko doon sa pakikipag-usap para magkaroon ng trabaho, pagkwento sa mga nakakasalamuha ko, pagpapaliwanag ng mga ideya sa gusto kong bentahan, at iba pa.

As I repeat it in enough time in different situations, I have formed trust in myself that I can convey my thoughts well enough if I want to.

At oo, nakuha ko ‘yon pagkatapos maranasan ang lebel ng hirap galing sa pagiging baguhan dito.

Sure, it’s better to do your own thing without bothering others, but to achieve the acceptable result of your desires, you form a bond, even a tiny one.

Malaking porsyento ng resulta galing sa nakapaligid sa atin ay epekto ng makasariling kagustuhan ng kada-tao na bumubuo ng kumplikasyon sa simple dapat nating pamumuhay.

A popular one is the creation of unwanted distractions that we don’t observe at first, but distract us from what will give us fulfillment.

Perwisyo sa iilan ang kaisipan na kailangan mong malaman kung paano makipag-usap kahit sa mga oras na ayaw mo dahil mahalagang luminaw ang kalye papunta sa gusto mong marating.

Buying, earning, traveling, and even locking yourself in a room are not the exceptions, as almost everything is linked with the human touch, despite the convenience of modern automation.

Parang pagsisipilyo lang ‘yan sa mga panahong ayaw mong gawin kasi mas angat na ayaw mong maranasan ang aberya sa hindi paggawa nito hanggang sa masanay ka na lang.

When you are isolated for too long in one place and doing the bare minimum to survive a day, doing something new becomes painful.

Hindi mo kailangang maging taga-aliw ng iba para lang ipahiwatig ang gusto mong iparating sa kasalukuyang sitwasyon at sa susunod na pakikipagsalamuha.

The main goal here is understanding the whys and hows of it being done, so you can somewhat form the rhythm you want.

Ito ay para maiwasang mahulog ka sa delikadong sitwasyon resulta ng sablay mong reaksyon at limitadong pag-iisip sa pagharap sa mga mahalagang sitwasyon.

Even though I don’t memorize all the content of the book Crucial Conversations by Kerry Patterson, Joseph Grenny, Ron McMillan, and Al Switzler, it gave me the mind tool to use when I face hot or 50/50 interactions, which still amazes me.

Malaya kang taniman ito ng makasarili mong kagustuhan tulad kung paano masabi ang nararamdaman o iniisip mo sa taong mahalaga sa’yo gawa na lahat naman tayo ay ganito, ‘yong iba ayaw lang aminin.

Not participating in this kind of game doesn't exempt you from the aftereffects of socialization (interaction with your relatives, workmates, strangers, etc).

Aminado naman, pakikisawsaw mo dito ay may talo rin na epekto tulad ng pagsasamantala ng ibang tao sa’yo o mapunta sa posisyon na hindi mo naman talaga gusto.

This is to be expected, as not being good at the game and not playing the game are in the same boat unless you graduate by being good at it.

Sa malalang estado, ginagamit ng mga bihasa dito ang galing nila para mamanipula ang iba sa delikadong kalagayan na hawig sa talakayan na ang apoy ay hindi talaga masama, nasa paggamit lang.

Poor utilization of this can also change what other people think of you, as it can also expose your weaknesses.

Sa kabuuan, hindi pagpansin dito at paglalagay rin sa sarili sa kontrol ng ibang tao na sumasayaw sa kagustuhan nila habang hindi mo alam (kadalasan).

Socialization has different flavors for skill development, such as public speaking, professional communication, friendly conversation, or talking to the opposite sex.

Pagiging bihasa sa iba’t-ibang aspeto ay makakakuha ka ng espasyo para gumalaw sa direksyon na lahat ay magkakaroon ng kapalagayan ng loob sa nangyaring pakikipagsalamuha.

As the point of importance, the external result is just a by-product of how you develop self-respect, which is the variable in a comfortable living based on your standards.

Hindi magiging masyadong magulo ang paligid mo dahil lang sa simpleng hindi pagkakaunawaan na pwedeng mapunta sa gera (oo, tulad lang ito kung paano ang buong lipunan ay naging medyo mapayapa na may kaunting karahasan kumpara dati bilang na naging pangunahing solusyon sa lahat ng bagay).

You should indeed have the capacity for violence, but making it your number one choice in solving anything is a zero-sum game - the end always damages each party.

Kung gusto mo pa rin, pumunta ka sa entablado kung saan pwede kang makipag-bakbakan o kaya sa kahit anong pisikal na palaro dahil ‘yan ang modernong pamalit natin sa gera.

Accept and embrace this reality, and you will enjoy it, as you gain experience, like any other skill.

Itong pinag-uusapan natin ngayon ay nakatulong sa karera ko dahil nagawa kong maparating ang mga ideya na madaling maintindihan (kadalasan) base sa tipo ng kausap ko.

Of course, I’m still learning to improve and be at the next level (as we should always do to avoid stagnation).

Base sa kung anong gumana sa’kin, gumawa ako ng simpleng daloy na sana makatulong rin sa pakikipagsalamuha mo.

I call this Emanative Contact.

Alamin mo kung ano ang kaya mo lang ibahagi sa iba.

Oversharing is a death sentence in every social interaction.

Hindi sa kailangan mong magsinungaling dahil ito ay para sa pagkakaiba ng pagiging tapat at pagsasabi ng lahat (isarili mo na lang kung anong ginagawa mo sa banyo, hangga’t maaari).

I understand that having a good feeling in the conversation makes you say other things unintentionally, don’t worry, as you will be good at this later on.

Kung hindi ka gaano masalita, bigyan mo ng atensyon ‘yong mga bagay na makakapagbigay ka ng kwenta sa ibang tao.

Unless it’s your business, don’t ever be a person who self-deprecates himself just for the validation or attention of others.

Bago ka tumuloy, hindi mo kailangan makipag-usap kung hindi naman gusto ng balak mong kausapin.

It’s great to be able to talk to anyone, but it doesn't mean you should always do it.

May pagkakataon na kahit hindi ka magsalita, basta kasama ka, ‘yon ang pinakamahalagang pwede mong itugon sa kanila.

Most people listen to respond, but forget to listen to understand others, as noise is not the only communication you can have.

Mayroong diretsahan (pasalitang pakikipag-usap) at tago (pakilos na pakikipag-usap, minsan pasalita pero iba ang ibig niyang sabihin) uri ng pakikipagsalamuha.

Understand these two types so you can do them simultaneously and notice them in others.

Sa pagbabahagi, syempre mas maalam ka sa kwento na sinasabi mo kaysa sa nakikinig (kadalasan).

Deliver it in a manner that the listener doesn’t have any knowledge of it.

Tinutuon nito ang pagpapasimple ng paghatid ng gusto mong iparating na kayang maintindihan ng kahit na sino.

Even a master who listens to your basic talk will find it boring if you put it in an unnecessarily complex play.

Kaya kasalanan mo (at ako) kung hindi maintindihan ng iba ang kung ano man ang pinagsasasabi dahil nalimutang isaalang-alang ang pinagmumulan ng isipan ng nakakatanggap.

Simplicity is always the best option to make things interesting, as you hold their hands while you walk in the story you’re unveiling.

‘Wag lang ikaw ang nagsasalita, magmumukha kang makasarili.

Don’t let the other party do all the talking, you will be like an interviewer.

Parehas ang mga ito na mapupunta sa hindi mo gustong pakikipagsalamuha at iiwan pa kayo parehas ng pait na gagawa ng dagdag ilangan sa susunod (kung mayroon man).

Attain a near balance of back-and-forth counting about the sending and receiving of such interaction.

May punto ng paghinto, at ayos lang ‘yon, dahil kalaunan naman ay magiging sunod-sunod na ‘yan kung saan ginagamit mo na ang kahit anong nasa paligid mo.

Stupid things are not stupid if you share them with someone who finds them enjoyable, because this comes between you.

Magiging mas importante dito ang tao mismo kaysa sa kwento na nabubuo.

Be mindful of the purpose of why you are doing such an interaction.

Simula, gitna, at dulo - alalahanin mo ang bawat punto na rason ng tuno, galaw, ideya, at reaksyon mo.

It may be safe to say that spitting a joke at a funeral is bad unless the deceased person is known as a comedian like Dolphy (still, the risk is too high).

Syempre, pwedeng baliin ang munting batas na ito sa kahit anong oras dahil nakadepende lang naman lagi sa taong nagkokontrol ng usapan.

The direction of this roller coaster will be unpredictable at some level, as it's like a dance of thoughts and emotions.

O kaya siguro, ‘yong puntirya mo dito ay pagsunod lang mismo sa daloy ng kwentuhan, walang problema, hindi naman kailangan maging seryoso dito ng madalas.

I already said this in my previous works about whether a person is an introvert or an extrovert - there’s no such thing.

Nababago ang ugali ng mga tao kaya hindi kailangan ikulong ang sarili sa ganitong limitadong kaisipan.

You can be quiet at some point and want to enjoy a party later, this is not a bug, but a feature of humanity.

Ginagamit lang ng karamihan ang kabaluktutan na ito bilang madaling paraan para bigyan sila ng pagkakataong lumiban sa sitwasyong ayaw nila sa punto na ‘yon.

If you observe this, a lack of skills in that area is the truth, not the nature vs nurture debate, which is their attempt to look reasonable.

Ginawan ko na ‘yan ng pyesa at gagawan ko sa susunod ng mga pwedeng mai-ugnay.

The access is through

Sa katotohanan, pagbalandra natin sa samot-saring sitwasyon ay nagbibigay diin sa ugaling mayroon ang bawat isa para makaraos sa iba’t-ibang pagsubok.

The battle will dictate what we can have or remove what we already have.

Balik pa rin sa mga pwede nating pagpilian na resulta ng mga tagumpay natin sa napagdaanang hirap.

Continuous exposure to what we find hard is the way to improve, and with enough time, our perception of it will be easier.

May takot, lalo na sa mga sandaling naiisip mo na parang hindi naman nagana ang mga ginagawa at dumadagdag lang sa sakit ng ulo.

Face those reasonable parts because expecting it to be easy will only make it harder than it ever is.

- Mark Galvez